@ فرستنده اشعار زیر : مجتبی کریمی

تو یادِت نایه آ سالون چطورر

هوا ابری ابو یَک هفتَه اورَر

خُمین وختِی ابو  بایی اچیدی دوتا تولَک رطب خرما پزونَر

ابستی وَ کمر بایی پَرَندی ارو عینِ پُلنگ مثی جوونَر

کسی گُشنه نَهَر میونِ سفرهء مردم چه نونَر

خمل روتی رطب دریه نیهتی

هزارتا انتطارسریه نیهتی

بقربان همی خوش قولیونت ک دلبر تا دم دریه نیهتی

بِرَه دست ای سروم وُر گِن دلالَه

مونوم خیری ندیست ای تو دلالَه

نخوردوم چًک یوی ای دستونت مو گلوم خشکه سُروم پَرکه دلالَه

دگه سویه ندارن چشمونِ مو

تو اِشکهتت دلِ مو

دگه جایه نداری تو دلِ مو

دلوم إشکَه عزیز ای دَس گپونِت

سروم سوتی کشی ای دَس گپونِت

آتش کو بَه جونوم وی گپونِت

تو که هرشو ایایی تو خیالوم 

 وَ   بودی آرِزوهایِ محالوم  

خدا خونََت نبودی ولکُنِ مو درِت یاوو دماروم

سر یو بی گونال ای مو نخونی

دلم خونه موای دست زمونه

دگه هی یالَ لال ای مو نخونی

بسی خواریش کشیده خوار بوده

طرف ای گشنه ای اشرار بوده

کـَلـَم جیخی بکش تا کل بدونن چه ظلمی در حـَکِ کهنو بوده

مو بودم نوکر دربست گوجه

وبودم حـَلکه ای ور شصت گوجه

پسینَی صافیون گـَردُم رسیدند سرم سوتی کشی ای دست گوجه

تو وی نازو چمک یهتی دلاله

به بهونه کـَمـَک یهتی دلاله

کـَرار خودمونم تاریک مشورَر چطو بو کـَم کـَمَک یهتی دلاله

شوی که کاصِد عیشت گـُوَرم یَه

فشار محکمی مغز سرم یَه

فشار خونم زدی بالایِ پونزده

مریض بودم که آ شَو مادرم یَه

خدایا رنگ زردی دارم امشو به سینه

آه سردی دارم امشو

بجوشون کـُهرِگو تو کِـتـلِ وَرشو دلاله

سینه دردی دارم امشو

کـَلَهکوری مونم دی بُشکِ زیور

اپیچی ور خَشَم بوی مُشک زیور

بسی توارِ مونی کِردَر دلاله

ترک خوردر سُـرُونِ خُشک زیور

لَپَر بو ای دِخِ تاس نگاهم

لوار چشمونی کردی سیاهم

حلا که کار خودت واشِ دلم کِه

بگو سگده چیَر جرم و گناهم

شوی که ور نگاهت خیره بودم

ولای مودونت مث گیره بودم